Wratten: oorzaken van het uiterlijk en methoden voor de verwijdering ervan

Wratten zijn meerdere huidgezwellen die voorkomen op de armen, ellebogen, benen, gezicht en zelfs in het genitale gebied. Ze hebben een ronde vorm, steken boven het huidoppervlak uit en als ze mechanisch beschadigd raken, bloeden ze en veroorzaken ze ongemak. Uiterlijk lijken dergelijke formaties vrij onschadelijk, maar in feite duidt hun uiterlijk op de aanwezigheid van het menselijke papillomavirus in het lichaam.

Het oordeel van artsen wanneer dergelijke tumoren verschijnen, is om ze zo snel mogelijk te verwijderen. Dit is de enige manier om onaangename gevolgen te voorkomen en het bestaande cosmetische defect volledig te verwijderen. Er zijn veel methoden om wratten te verwijderen, elk heeft bepaalde kenmerken en indicaties. Laten we eens kijken welke methoden worden gebruikt in de moderne dermatologie en hoe we de aanwezigheid van wratten op het lichaam kunnen herkennen.

Belangrijk!

De informatie uit dit artikel kan niet worden gebruikt voor zelfdiagnose en zelfmedicatie. Om een juiste diagnose te stellen en een behandeling voor te schrijven, dient u altijd een arts te raadplegen.

Wat is een wrat?

Dit is een goedaardige, vleeskleurige formatie die een plaatselijke proliferatie van de epidermis vertegenwoordigt met papels (knobbeltjes) of plaques. Simpel gezegd, dergelijke formaties verschillen niet of enigszins van de kleur van de huid, maar steken boven het oppervlak uit en hebben een karakteristieke ronde vorm.

Complicaties van wratten zijn onder meer scheuren in het oppervlak, groei van getroffen gebieden en deelname aan het infectieproces. Bovendien zijn sommige soorten gezwellen pijnlijk. Maar meestal denken patiënten niet na over de mogelijke gevolgen en zoeken ze om slechts één reden de hulp van een arts: het onesthetische uiterlijk van de gezwellen en het psychologische ongemak als gevolg van hun uiterlijk.

Wratten degenereren in de regel niet tot kwaadaardige neoplasmata. Uiterlijk kunnen ze echter worden verward met sommige soorten kwaadaardige pathologieën. Daarom is een doktersonderzoek wanneer dergelijke gezwellen worden gedetecteerd een verplichte maatregel om de gezondheid te behouden.

fotogallerij

Redenen voor uiterlijk

De oorzaak van wratten op het lichaam is de aanwezigheid van papillomavirus (HPV) in het lichaam. Een van de symptomen van deze infectie zijn lichte neoplasmata, die vaak meervoudig van aard zijn.

Volgens statistieken is tot 90% van de wereldbevolking besmet met papillomavirussen. Er zijn meer dan 100 typen HPV geïdentificeerd die de huid en slijmvliezen kunnen infecteren en de ontwikkeling van veranderingen kunnen veroorzaken die worden gekenmerkt door papillomateuze gezwellen.

Eenmaal in het lichaam veroorzaakt een papillomavirusinfectie niet altijd de ontwikkeling van externe manifestaties. Dit wordt alleen mogelijk gemaakt door bepaalde factoren, waaronder:

• avitaminose;
• slechte gewoontes;
• zwangerschap;
• endometriose, enz.

Bovendien kan de ontwikkeling van HPV ook plaatsvinden tegen de achtergrond van een normaal functionerend immuunsysteem. Het is vermeldenswaard dat infectie plaatsvindt door direct contact met een geïnfecteerde persoon. De meest voorkomende infectiemethoden zijn seksueel contact met een persoon die besmet is met het humaan papillomavirus of overdracht door ouders op een kind. Bovendien zijn de gezwellen op de huid (dat wil zeggen wratten) zelf besmettelijk. Het is ook bekend dat het virus via microtrauma de basale laag van de epidermis kan binnendringen.

Het is vermeldenswaard dat HPV niet altijd wratten veroorzaakt, omdat het latent (verborgen) kan voorkomen. Bovendien hangt het uiterlijk van tumoren af van het subtype infectie dat het lichaam is binnengedrongen. De laesies veroorzaakt door het humaan papillomavirus zijn morfologisch divers, dus alleen een arts kan een nauwkeurige diagnose stellen.

fotogallerij

Soorten wratten

Het humaan papillomavirus kan de volgende formaties veroorzaken:

• Gewoon of vulgair (verrucae vulgares). De meest voorkomende vorm, die vaker voorkomt bij kleuters (ongeveer 70% van de gevallen). Het zijn gezwellen met een ruw oppervlak tot enkele millimeters groot. Kan een geelachtige of grijsachtige kleur hebben. In eerste instantie komt hun schaduw vaak overeen met de huidskleur, maar dan beginnen de formaties donkerder te worden. Na verloop van tijd kunnen ze groter worden, waardoor iemand veel ongemak ervaart. Bovendien zijn er regelmatig gevallen van scheuren rond de wrat. Om aan te raken - ruw en dicht, bedekt met een verhoornde huid er bovenop. De belangrijkste lokalisatie zijn de vingers, de achterkant van de handen, bij kinderen worden ook gezwellen op de knieën aangetroffen. Vaak vormt zich rond één vulgaire wrat een cluster van verschillende kleine wratten, en na verloop van tijd worden de getroffen gebieden alleen maar groter. In de regel zijn de formaties niet pijnlijk, maar in zeldzame gevallen kunnen ze vanzelf verdwijnen. Maar meestal is hun verwijdering vereist om letsel te voorkomen. De oorzaak van het verschijnen van dit type wratten is HPV-typen 1, 2, 4 en 7. Besmetting vindt plaats door direct contact met een patiënt. Er zijn ook een aantal factoren die vatbaar maken voor infecties: de aanwezigheid van microtrauma's op de huid, recent scheren, hyperhidrose, overmatige druk op de huid door kleding of schoenen. Kinderen raken vaak besmet op school, op de kleuterschool of op de sportafdeling. Bij het identificeren van dit type neoplasmata is het belangrijk om een gedifferentieerde diagnose uit te voeren en de aanwezigheid van wrattenhuidtuberculose, keratoacanthoom en een aantal andere pathologieën uit te sluiten.
• Plat of juvenielen (verrucae planae verrucae juvenielen). Uit de naam van deze neoplasmata blijkt duidelijk dat ze verschijnen in de adolescentie of jongvolwassenheid. Hun eigenaardigheid is een klein uitsteeksel boven het huidoppervlak, een ronde vorm en een kleur die past bij de tint van de huid. Keratinisatie is meestal afwezig. De grootte van de gezwellen is maximaal 5-8 mm. Ze kunnen enkelvoudig of meervoudig zijn. Gelegen op het gezicht, de nek en de achterkant van de handen. Ze kunnen na 1 à 2 jaar spontaan verdwijnen. Differentiële diagnose wordt uitgevoerd met lichen planus en molluscum contagiosum.
• Plantars (verrucae plantares). Een veel voorkomende vorm die, zoals de naam al doet vermoeden, voorkomt op de voetzolen. In de regel is dit het gebied van de middenvoetsbeentjes, hielen of tenenballen - de gebieden die onderhevig zijn aan de grootste druk en wrijving. Dergelijke gezwellen kunnen grote afmetingen bereiken - tot 2 cm in diameter. Door overmatige wrijving kunnen ze afbrokkelen en letsel veroorzaken. Ze hebben meestal duidelijke randen en een ruw oppervlak. Onder de verhoornde huid zijn vaak zwarte stippen zichtbaar: trombose-capillairen. Kleur – geel of bruin. De oorzaak van het verschijnen van dergelijke gezwellen is HPV-types 1 en 4. Het pathologische proces kan oppervlakkig en diep zijn. In het tweede geval veroorzaken wratten ongemak en pijn tijdens het lopen, dus worden ze altijd verwijderd. Differentiële diagnose wordt uitgevoerd met eelt en schimmelhuidlaesies.
• Genitale wratten. Deze vorm van neoplasma is een van de meest voorkomende manifestaties van HPV in het anogenitale gebied. Condylomen bevinden zich op de geslachtsorganen of nabij de anus, soms in de lies, oksels, nabij de borstklieren en in de mondhoeken. Ze hebben verschillende maten en lijken een beetje op bloemkool. Ze zijn vleeskleurig en kunnen zich op een dunne steel bevinden of op een brede basis in de vorm van een knobbel. Dergelijke gezwellen zijn behoorlijk "broos", dus bloeden ze vaak. Seksueel overgedragen. Risicofactoren zijn onder meer de aanwezigheid van seksueel overdraagbare infecties, frequente veranderingen van seksuele partners, verstoring van de normale microflora van de vagina, zwangerschap en verschillende interne factoren (bijvoorbeeld vitaminetekort). Een ander kenmerk is het gelijktijdig verschijnen van meerdere genitale wratten. Bij mannen worden dergelijke formaties vaak aangezien voor een papulaire halsketting van de penis. Bij vrouwen kan de pathologie worden verward met micropapillomatose van de schaamlippen.

Er zijn andere, minder vaak voorkomende soorten wratten. Bij de classificatie van formaties wordt rekening gehouden met het type HPV dat hun uiterlijk veroorzaakte, de aard van de kieming, de grootte en externe parameters. A. N. Khlebnikova identificeert bijvoorbeeld 8 klinische soorten wratten. Een aantal onderzoekers identificeert meer opties en verdeelt deze in kleine subgroepen. Andere veel voorkomende soorten neoplasmata zijn onder meer:

• Filiforme wratten. Dunne geile gezwellen die op het gezicht verschijnen: nabij de neus, mond, ogen. Meestal gediagnosticeerd bij oudere patiënten, kunnen ze een brede of smalle basis hebben. Zeer gemakkelijk gewond.
• Gigantisch Buschke-Levenshtein condyloma. Dit is een apart type genitale wratten, die aanvankelijk verschijnen als een cluster van meerdere papilloma's. In de regel bevinden de gezwellen zich in het gebied van de inguinale plooien of vulva, na verloop van tijd wordt een uitgebreide laesie gevormd met de opname van aangrenzende weefsels in het proces.
• "Butcher's" wratten. Dit is een van de soorten wratten vulgaris die voorkomen bij mensen die vaak in contact komen met rauwe vis of vlees. Het zijn bloemkoolvormige neoplasmata, maar zijn vleeskleurig.
• Cystische wratten. Een soort gezwellen op de voeten die verschijnen als zachte knooppunten met diepe scheuren. Bij verwonding verschijnt een witgele, kaasachtige afscheiding.

Diagnose van wratten

In de meeste gevallen zijn een visueel onderzoek en anamnese voldoende om een diagnose te stellen. Om de conclusies te bevestigen en andere pathologieën uit te sluiten, kan een histologisch onderzoek van de neoplasmacellen worden uitgevoerd.

Als er een vermoeden bestaat van een andere infectie, kan de arts aanvullende diagnostische procedures voorschrijven. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om een analyse uit te voeren om antistoffen tegen het virus, CT of MRI op te sporen.

De behandeling van wratten hangt in sommige gevallen af van de oorzaak van hun optreden, of preciezer gezegd, van het aanwezige type humaan papillomavirus. Om de bestaande ziekte te bepalen, wordt een gedifferentieerde analyse van afkrabsels van epitheelcellen van het urogenitale kanaal uitgevoerd.

Verwijderingsmethoden

Het doel van de behandeling is om de gezwellen te verwijderen om hergroei en herhaling te voorkomen. Moderne behandelmethoden bieden tot 80% effectiviteit. Medicamenteuze therapie voor patiënten is meestal vereist in de aanwezigheid van genitale manifestaties van HPV en omvat het gebruik van cytotoxische geneesmiddelen.

Om fysieke manifestaties te verwijderen, worden fysieke of chemische vernietigingsmethoden gebruikt. In de moderne medische literatuur worden meer dan 30 verschillende behandelmethoden beschreven, dus het is erg moeilijk om over een universele methode te praten. Yu. Yu. Stirschneider merkt op dat veel van de beschreven technieken een aantal ernstige nadelen hebben (bijvoorbeeld onvolledige radicale verwijdering, het risico op het ontwikkelen van intra- en postoperatieve complicaties, de vorming van verschillende cosmetische defecten). Daarom wordt de behandelmethode individueel gekozen en alleen na een gedifferentieerde diagnose.

De meest populaire behandelmethoden zijn onder meer:

• Cryodestructuur. Deze methode om wratten te verwijderen houdt in dat de getroffen gebieden worden blootgesteld aan vloeibare stikstof. Er treedt gecontroleerde weefselnecrose op, resulterend in de volledige verwijdering van de bestaande tumor. Cryodestructuur kan worden uitgevoerd door toepassing (geschikt voor wratten met een diameter tot 10 mm) en aerosol (vereist voor gezwellen met diepe groei in het weefsel). Verwijdering vindt plaats in één sessie; indien nodig wordt de procedure na 1-2 weken herhaald. Deze techniek wordt gebruikt voor een klein aantal wratten (gemiddeld maximaal 4-5 elementen) en een klein behandelgebied. De procedure is over het algemeen pijnloos en effectief, maar het resultaat hangt grotendeels af van de professionaliteit van de arts.
• Elektrocoagulatie. Laag voor laag verwijdering van de tumor door de werking van elektrische stroom. De techniek wordt als effectiever beschouwd dan cryodestructie, maar heeft ook zijn nadelen: na verwijdering blijven er vaak littekens op de huid achter. Daarom wordt deze methode niet gebruikt in gevallen waarin een goed esthetisch resultaat belangrijk is. Met behulp van elektrische stroom kunnen echter grote getroffen gebieden worden verwijderd.
• Laservernietiging. Een van de meest effectieve methoden om wratten te verwijderen is lasertherapie. Dit is de methode die de voorkeur heeft in onze Altermed Aesthetic-kliniek in St. Petersburg. Het verwijderen van de groei gebeurt laag voor laag: onder invloed van een laserstraal wordt het beschadigde weefsel verdampt totdat het volledig verdwijnt. De belichtingstijd varieert van enkele seconden tot 2 à 3 minuten (afhankelijk van de grootte en het aantal gezwellen). Met de procedure kunt u wratten, papillomen en condylomen verwijderen zonder invasieve effecten. Door de onmiddellijke coagulatie van weefsel onder invloed van een laserstraal wordt het risico op secundaire infectie geëlimineerd. Daarom verloopt het revalidatieproces snel en zonder complicaties.
• Radiogolftherapie. Deze techniek omvat het gebruik van elektromagnetische golven met een bepaalde frequentie. De procedure wordt uitgevoerd met behulp van een speciaal apparaat (vaak wordt het Surgitron-apparaat gebruikt). Tijdens de blootstelling vindt er verwarming van het weefsel plaats, waardoor de vormingscellen daadwerkelijk verdampen (net als bij lasertherapie).
• Chemicaliën. Salicylpleisters en toepassingen van melkzuur-salicylcollodion kunnen geen moderne behandelmethode worden genoemd, maar in sommige gevallen wordt deze techniek nog steeds gebruikt. Bijvoorbeeld als er contra-indicaties zijn voor andere procedures. Chemische verwijdering is een complex proces dat herhaalde procedures en voorafgaande mechanische verwijdering van het aangetaste weefsel vereist.

Het is heel moeilijk om ondubbelzinnig te zeggen welke methode voor het verwijderen van wratten beter is. Bij het kiezen van een techniek houdt de arts rekening met het type formaties, hun grootte, aantal en locatie.

Er wordt rekening gehouden met de bijkomende medische geschiedenis van de patiënt, de aanwezigheid van chronische pathologieën en eerder gebruikte methoden. Studies uitgevoerd met behulp van populaire behandelmethoden hebben aangetoond dat laservernietiging optimale resultaten oplevert (76%). Volgens Yu. Yu. Stirschneider zijn deze cijfers hoger dan die van elektrocoagulatie (56%) en cryodestructuur (44%).

Complicaties na het verwijderen van wratten zijn uiterst zeldzaam. In de regel zijn gevolgen mogelijk na pogingen om de gezwellen zelf te verwijderen. In deze gevallen ervaart de patiënt een ontsteking, verdere verspreiding van het virus via de huid of vorming van een litteken. Dus als u een wrat of een soortgelijke formatie vindt, probeer deze dan niet zelf dicht te branden of af te snijden.